بی عزت‌نفس، "عشق" فریبی بیش نیست...

یک نوشته فوق‌العاده در باب عشق

به قلم الی خرسندفر

در این روز ِپر از رنگ قرمز ،که عشق را تداعی می کند و عاشق بودن را به نمایش می گذارد بی شک در میان شما هستند کسانی که تجربه تلخی از رابطه دارند یا درد بی عشقی را تجربه می کنند و از این رو بيش از پيش، فرسوده حزن می شوند
،می توانم اندوهتان را به وضوح تصور کنم، از این رو بر آن شدم که بنویسم شاید به کارتان آید.

سرسختانه معتقدم که بی عزت نفس، عشق فریبی بیش نیست.

آدمی که خودش را می شناسد و به قوتها و ضعفهایش واقف است، معیار دارد و مختصات
،این آدم به هر بهانه ایی دلش نمی لرزد و به هر قیمتی ، آنچه که با مختصاتش در تضاد است را به خود تحمیل نمی کند. 
آدمی که عزت نفس دارد، مى داند با مرز خودخواهی یک قدم بیشتر فاصله ندارد ، اما بلدِراه است، 
او مى داند چگونه قدم برداردكه نلغزد. 

عشق محدود به دوست داشتن آن دیگری نیست. 
زمانی که از پس دوست داشتن خودت برنيايى،"هيچ ديگرى "را دوست نخواهى داشت و آنچه كه در ميان خواهد بود، توهم است و فريب، 

توهمى كه زخمها و رنجهايت را که هر آدمی می تواند داشته باشد را آوار مى كند، بر سر دیگری، "آن دیگریى" كه او هم آدم است و تاب و توانى دارد، 
آدم دنیای واقعی نه آدمی که در افسانه ها رهسپار بیابانش کرده اند و نامش را گذاشته اند مجنون.

توقع از دیگری که زیبایهای زندگانی را پیشکشتان کند در حالی که شما از زیبایی هیچ نمی دانید، انتظار برآمدن آفتاب تموز است درچله زمستان. 
آن دیگری قرار نیست شما را رستگار کند، قرار است تو و او مسیر رستگاری را دوشادوش هم بیابید. 
در این راه زانونتان زخمی خواهد شد و لبانتان از عطش ترک خواهد برداشت، اما رستاخیزتان به سرانجامِ رسیدنِ منجر خواهد شد، 
و این رستاخیز، پدیدار نخواهد گرديد، 
مگر آنکه آن دیگری"آدم داستان"شما باشد. 

آدم داستان در میان زرورقهای روز عشاق پیشکش نمی شود، شاید حضورش اتفاق باشد اما ماندگاری اش ، محصول خویشتن شناسيست. 
آدم داستان، همانی ست که قدرت آن را دارد تو را بشناسد پیش از آنکه که خودت را شناخته باشی، و این یعنی ایمان؛
همانی که دوام و قوام دوست داشتن است. 

جدل های جان فرسا، در پی شوخی هورمون ها با روحتان بعد از آشتی، شما را در چرخه باطل اندوه عمیق و شادمانی گذرا خواهد انداخت و برای انکار آن اندوه عمیق، دل خواهید سپرد به شادمانی گذرا که به غلط نامش را عشق گذاشته اند... 
اگر خودتان را دریابید،
اگر به جای اصرار به دوست داشته شدن، مسیر رشد را در پیش بگیرید، 
خواهید دید که به هر سپیده دم، که نویدِ به سر آمدن سیاهی شب است، خود را در آغوش گرفتید، این آغوش، شما را مظهر زیبایی خواهد کرد، 
و زیبایی فقط زیبایی را دربر می گیرد...